Zelfs de kunst is stil…
We willen het niet zien. We willen er niet meer naar kijken. We hebben hem gezien. De foto der foto’s. Onze ogen en gedachten zijn er niet van af te houden. We willen het niet meer zien. Een in de knop gebroken leven. Daar ligt ons geweten. Maar we willen en kunnen er niet meer naar kijken. Ogen dicht en proberen te verwerken. Alles is donker en alles is stil. Zelfs de kunst is stil. Column door Kalle Brüsewitz.
Daar op het strand ligt alles wat we haten en liefhebben. De reden voor ons verdriet, de motivatie voor alles wat we doen. Daar ligt de onschuld en de schuld van al onze problemen. Daar ligt een klein mensje met een heel leven voor zich en een gelukszoeker. Daar ligt de inspiratie voor de prachtigste medemenselijkheid en de rode lap op een stier die politiek heet. Daar ligt vrede en oorlog. Daar ligt rust en blinde paniek. Daar ligt hoop en vrees.
Daar ligt dat wat ons stuwt tot grote hoogte en dat wat ons aanzet tot grootse daden. Daar ligt dat wat ons verstild in een hoekje laat zitten en ons verlamt in alles wat we willen. Daar ligt een gebroken droom op een beter leven, daar ligt een kansloze missie. Daar ligt dat waar we om huilen en om rouwen. Daar ligt onze grootste nachtmerrie en onze grootste droom. Daar ligt alles, daar ligt niks.
Daar ligt dat wat we niet willen zien, omdat het confronterend is. Zelfs de kunst wil het niet zien. Het is het bewijs dat er momenten en situaties zijn dat zelfs de kunst stil is. De kunst die normaal het antwoord is op alles. Kunst die normaal ook altijd een antwoord heeft. Kunst die ons uit een beklemmende houdgreep kan bevrijden. Maar nu is zelfs de kunst even stil. Omdat de kunst het ook niet meer weet. Er is even niets om naar te kijken. Er is even niets te zien. Er is even niets om naar te luisteren of ook maar iets dat je wil horen. Er is even niets. Er is zwart. Het is zo’n moment. Zelfs de kunst is even stil.
Photo Credit: Staff Bios via www.scissorsroxpaper.com
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!