Afgelopen voorjaar behandelde ik in een college drie boeken die een vrijzinnige theologie willen herformuleren. Je zou kunnen zeggen dat de auteurs pionieren op theologisch gebied. Aan alle drie boeken besteed ik in achtereenvolgende nummers graag wat aandacht door in een kort bestek de kern van deze boeken te presenteren.
De grote tempel van Ise, nabij Kyoto in Japan, wordt elke 20 jaar herbouwd. Het geheel van dit ritueel heet Shikinen Sengu en gaat terug op bronnen uit de achtste eeuw of mogelijk ouder.
De opheffing van een plaatselijke vereniging is niet enkel een bestuurlijke handeling waar een handtekening onder gezet wordt. Het is een beslissing die mensen raakt en waar veel emoties bij komen kijken.
De Bijbel is een fascinerend boek. Onze cultuur is ondenkbaar zonder het heilige boek van de joden en de christenen. Maar wie niet gelovig is, leest het niet. En dat is jammer, want het bevat een aantal van de allermooiste verhalen uit de wereldliteratuur.
Wat dreef mensen om beeldenstormen te ondernemen? Waarom kunnen wij dat nu niet meer goed begrijpen? Een analyse van Annemieke van der Veen.
Volgens de Vlaamse filosoof Marc de Kesel is monotheïstische religie in essentie vooral religiekritiek, in die zin dat je nooit kunt zeggen hoe god is, omdat hij altijd boven je denkbaarheid uitstijgt (‘alleen God is god’). Die God van het monotheïsme is principieel onkenbaar, want kennen zou betekenen dat je hem in je macht hebt […]
Soms betrap je jezelf op bepaalde oordelen, die ergens diep zitten en ineens opduiken in een vreemde of spannende situatie of context. Je wordt er door verrast en het kan leiden tot jezelf onder de loep nemen en stilstaan bij waar dat vooroordeel vandaan komt. Vaak kom je dan toch uit bij je opvoeding.
Zelfverwerkelijking, autonomie en eigen verantwoordelijkheid zijn centrale waarden geworden in onze samenleving. Een motto als ‘in het zweet des aanschijns je brood verdienen’ lijkt daarbij plaats te hebben gemaakt voor het gebod ‘gij zult gelukkig zijn’. Hebben we dus geen last meer van de erfzonde? Dat valt nog te bezien.
In 2009 kwam ik in aanraking met de leefwereld van de zogenaamde hobo’s, zwervers op het platteland van Amerika aan het einde van de negentiende en het begin van de twintigste eeuw. Door middel van ‘tekens’, die deze hobo’s met houtskool of krijt aanbrachten op hekken, bomen en huizen gaven zij hun ervaringen met de bewoners van die huizen door aan de zwervers die na hen kwamen.
Wim Wattel probeert het vluchtelingenleed in dit stuk uit het blad VrijZinnig een plek te geven. Onder de indruk van hun vele gebroken verhalen valt het hem toch duidelijk niet mee.
